ਮੇਚਿਓਰ... :: ਲੇਖ਼ਕਾ : ਮੇਚਿਓਰ... :: ਲੇਖ਼ਕਾ : ਨਜ਼ਮਾ ਜੈਫ਼ਰੀ

ਉਰਦੂ ਕਹਾਣੀ : ਮੇਚਿਓਰ... :: ਲੇਖ਼ਕਾ : ਨਜ਼ਮਾ ਜੈਫ਼ਰੀ
ਅਨੁਵਾਦ : ਮਹਿੰਦਰ ਬੇਦੀ, ਜੈਤੋ

ਅੱਜ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕਦੀ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਏਨੀ ਲਾਪ੍ਰਵਾਹੀ ਨਾਲ ਸਜਾਇਆ-ਸੰਵਾਰਿਆ ਹੋਵੇ। ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੋਢਿਆਂ ਉੱਤੇ ਲਹਿਰਾਉਂਦੀਆਂ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀਆਂ ਖੁੱਲ੍ਹੀਆਂ ਜੁਲਫ਼ਾਂ ਨੂੰ ਲਪੇਟ ਕੇ ਢਿੱਲੜ ਜਿਹਾ ਜੂੜਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਫਿੱਕੀ ਭੂਸਲੇ ਰੰਗ ਦੀ ਸਾਦੀ-ਜਿਹੀ ਸਾੜ੍ਹੀ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਡਰੈਸਿੰਗ-ਟੇਬਲ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬੜਾ ਥੱਕਿਆ-ਟੁੱਟਿਆ ਜਿਹਾ ਦੇਖਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਡੀ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੀ ਸੀ, ਪਰ ਅੱਜ ਇਸ ਗੱਲ ਨੇ ਉਹਨੂੰ ਕਿਸੇ ਉਲਝਣ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਾਇਆ, ਬਲਿਕੇ ਉਸਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਹੀ ਹੋਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਪੱਕੀ-ਉਮਰ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਆਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਵਿਚ ਸਫਲ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਅੱਜ ਉਸ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਬੜੀ ਰੁਝੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ, ਸੁਚੱਜੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸਜਾਇਆ ਹੋਇਆ, ਫਲੈਟ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਾਂਗ ਲਿਸ਼ਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਘਰ ਦੀ ਸਜਾਵਟ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸਦੀ ਸਿਆਣਪ ਅਤੇ ਚੰਗੇ ਸ਼ੌਕ ਦਾ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਅੱਜ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੇ ਸਿਵਾਏ ਹਰ ਸ਼ੈ ਨੂੰ ਸਜਾਉਣ ਤੇ ਸੰਵਾਰਨ ਲਈ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਟਿੱਲ ਲਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਪਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਸੀ ਕਿ ਹਰ ਸ਼ੈ ਆਪਣੀ ਜਗਾਹ ਠੀਕ-ਠਾਕ ਹੈ। ਕਿਚਨ ਵਿਚ ਨਾਸ਼ਤੇ ਦਾ ਸਾਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਸੀ। ਅਰਸ਼ੀ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਉਸਦੀ ਇੱਛਾ ਅਨੁਸਾਰ ਗੂੜ੍ਹੇ ਰੰਗ ਦੀ ਸਾੜ੍ਹੀ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਫੈਜ਼ਾਨ ਨੂੰ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਤੇ ਸਿਗਾਰ ਸਮੇਤ ਉਹ, ਲਾਇਬਰੇਰੀ ਵਿਚੋਂ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿਚ ਪਹੁਚਾਉਣ ਵਿਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਹੁਣ, ਉਡੀਕ ਸੀ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਤਾਬਿਸ਼ ਦੀ। ਤਾਬਿਸ਼...! ਜਿਸ ਦੀ ਯਾਦ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹ ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਗਹਿਰੇ ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚ ਡੁੱਬਦੀ ਚਲੀ ਗਈ। ਯਾਦਾਂ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਉਸਨੂੰ ਖਿੱਚ ਕੇ ਦੂਰ ਉਸ ਜਗਾਹ ਲੈ ਗਈਆਂ ਸਨ, ਜਿੱਥੇ ਉਸਦਾ ਬਚਪਨ ਸੀ...
ਉਹ ਬੜੀ ਛੋਟੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਅੱਬਾ, ਅੱਲਾ ਨੂੰ ਪਿਆਰੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਵੱਡੇ ਅੱਬਾ ਦੇ ਟੁਕੜਿਆ 'ਤੇ ਆ ਬੈਠੀ ਸੀ। ਪਰ ਵੱਡੇ ਅੱਬਾ ਤੇ ਵੱਡੀ ਅੰਮੀ ਨੇ ਕਦੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੋਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਮਝਿਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਅੱਬਾ ਆਪਣੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਹੀ ਉਸਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਵੱਡੇ ਅੱਬਾ ਦੇ ਇਕਲੌਤੇ ਤੇ ਲਾਇਕ ਬੇਟੇ ਫੈਜ਼ਾਨ ਨਾਲ ਤੈਅ ਕਰੇ ਚੁੱਕੇ ਸਨ, ਜਿਹੜੇ ਉਸ ਤੋਂ ਕਈ ਸਾਲ ਵੱਡੇ ਸਨ...ਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਤੇ ਭੈਭੀਤ ਜਿਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਇੰਜ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਹੀ ਪਲ ਕੇ ਵੱਡੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਅਜੇ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਦਹਿਲੀਜ਼ ਉੱਤੇ ਪਹਿਲਾ ਪੈਰ ਹੀ ਰੱਖਿਆ ਸੀ ਕਿ ਫੈਜ਼ਾਨ ਨੂੰ ਐੱਮ.ਏ. ਵਿਚ ਸੋਨੇ ਦਾ ਤਮਗਾ ਹਾਸਲ ਕਰਦਿਆਂ ਹੀ ਲੈਕਚਰਾਰ ਸ਼ਿਪ ਮਿਲ ਗਈ। ਉਹ ਤਾਂ ਅਜੇ ਪੀ.ਐੱਚ.ਡੀ. ਕਰਨ ਤਕ ਸ਼ਾਦੀ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਪਰ ਅੰਮਾਂ ਦੀ ਵਿਧਵਾ ਹੋਣ ਦੀ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਤੇ ਵੱਡੇ ਅੱਬਾ ਦੇ ਅਰਮਾਨਾਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਨਕਾਰ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਹੀ ਨਾ ਦਿੱਤਾ। ਏਧਰ ਉਸਦਾ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਆਇਆ ਤੇ ਓਧਰ ਸਿਰਫ ਚੌਦਾਂ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਫੈਜ਼ਾਨ ਦੀ ਦੁਲਹਨ ਬਣ ਕੇ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਫੈਜ਼ਾਨ ਵਿਚ ਉਂਜ ਤਾਂ ਕੋਈ ਕਮੀ ਨਹੀਂ ਸੀ...ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਸਨ, ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਡਰਦੀ-ਦਬਦੀ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਇਸ ਪਾੜੇ ਨੂੰ ਉਹ ਮਿਸੇਜ ਫੈਜ਼ਾਨ ਬਣ ਕੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੂਰ ਸਕੀ। ਏਧਰ ਫੈਜ਼ਾਨ ਜਿਹੜੇ ਏਨੇ ਲਾਇਕ, ਏਨੇ ਪੜ੍ਹੇ-ਲਿਖੇ ਤੇ ਏਨੇ ਸਿਆਣੇ ਸਨ ਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਆਪਣੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪਿਆਰੀਆਂ ਸਨ, ਵਿਆਹ ਦੇ ਕੁਝ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਹੀ, ਦੁਬਾਰਾ ਆਪਣੀ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਪਰਤ ਗਏ। ਘਰ ਦੇ ਕੰਮ ਕਾਜ ਨੂੰ ਅੰਮਾਂ ਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਵੱਡੀ ਅੰਮਾਂ ਕਦੀ ਉਸਨੂੰ ਹੱਥ ਨਾ ਲਾਉਣ ਦੇਂਦੀਆਂ। ਸ਼ਾਦੀ ਦੇ ਪੂਰੇ ਨੌ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਫੁੱਲ ਵਰਗੀ ਹੁਸੀਨ ਤੇ ਸਿਹਤ ਮੰਦ ਅਰਸ਼ੀ ਨੇ ਉਸਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀਆਂ ਰੰਗੀਨੀਆਂ ਤੇ ਮਹਿਕਾਂ ਵਿਚ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹੀਆਂ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਅੰਮਾਂ ਤੇ ਵੱਡੀ ਅੰਮਾਂ ਨੇ ਹੀ ਸੰਭਾਲ ਲਿਆ। ਉਹ ਫੇਰ ਇਕੱਲੀ ਦੀ ਇਕੱਲੀ ਰਹਿ ਗਈ...ਭੋਲੀ ਭਾਲੀ ਜਿਹੀ ਸ਼ਮੀਨਾ ਜਿਸਦੀ ਅਜੇ ਗੁੱਡੀਆਂ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਦੀ ਉਮਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪੂਰੀ ਹੋਈ, ਕਿਸੇ ਪੱਖੋਂ ਵੀ ਇਕ ਬੱਚੀ ਦੀ ਮਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗ ਸਕੀ।
ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆ। ਵੱਡੇ ਅੱਬਾ ਤੇ ਵੱਡੀ ਅੰਮੀ ਦੋਹੇਂ ਹੀ ਜਨੱਤ ਸਿਧਾਰ ਗਏ। ਫੈਜ਼ਾਨ ਡਿਗਰੀ 'ਤੇ ਡਿਗਰੀ ਅਤੇ ਤਮਗੇ 'ਤੇ ਤਮਗਾ ਲੈਂਦੇ ਰਹੇ ਤੇ ਤਰੱਕੀ ਦੀਆਂ ਪੈੜੀਆਂ ਚੜ੍ਹਦੇ ਰਹੇ। ਇੰਜ ਹੀ ਕਈ ਸਾਲ ਉਹ ਬਾਹਰਲੇ ਮੁਲਕਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਲਾ ਆਏ। ਸ਼ਮੀਨਾ ਨੇ ਪੁਰਾਣਾ ਮਕਾਨ ਵੇਚ ਕੇ ਯੂਨੀਵਰਸਟੀ ਦੇ ਨੇੜੇ ਇਕ ਨਵਾਂ ਫਲੈਟ ਖਰੀਦ ਲਿਆ। ਅਰਸ਼ੀ ਸਕੂਲ ਜਾਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਅੰਮਾਂ ਘਰ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਅਰਸ਼ੀ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਵੀ ਓਵੇਂ ਦੀ ਜਿਵੇਂ ਸੰਭਾਲਦੀ ਰਹੀ। ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਵੀ ਜਿਵੇਂ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਅਰਸ਼ੀ ਹੀ ਜਿਉਣ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ। ਘਰੇ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਘਾਟਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸ਼ਮੀਨਾ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਕਈ ਸਾਲ ਤਾਂ ਘਰ ਨੂੰ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੇ ਢੰਗ-ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਸਜਾਉਣ-ਸੰਵਾਰ ਵਿਚ ਲੰਘਾਅ ਦਿੱਤੇ ਪਰ ਹੁਣ ਉਹ ਏਸ ਇਕੋ ਕਿਸਮ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਅੱਕੇਵਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਸਮਾਂ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵੀ ਲੰਘਾਇਆਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੰਘਦਾ। ਆਖ਼ਰ ਉਸਨੇ ਇਕ ਵਾਰੀ ਫੇਰ ਆਪਣੀ ਅਧੂਰੀ ਛੱਡੀ ਪੜਾਈ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ। ਫੈਜ਼ਾਨ ਨੂੰ ਭਲਾ ਕੀ ਇਤਰਾਜ਼ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਵੈਸੇ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਤਕ ਸੀਮਿਤ ਹੋ ਕੇ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ। ਸ਼ਮੀਨਾ ਲਈ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਬੜਾ ਹੀ ਘੱਟ ਸਮਾਂ ਹੁੰਦਾ ਸੀ...ਹਾਂ, ਅਰਸ਼ੀ ਨਾਲ ਉਹ ਦਸ-ਪੰਦਰਾਂ ਮਿੰਟ ਜ਼ਰੂਰ ਖੇਡ ਲੈਂਦੇ ਸਨ। ਅਰਸ਼ੀ ਦੀ ਉਠਾਣ ਏਨੀ ਚੰਗੀ ਸੀ ਕਿ ਤੇਰਾਂ ਚੌਦਾਂ ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਹੀ ਉਹ ਮਾਂ ਨਾਲੋਂ ਇਕ ਮੁੱਠ ਉੱਚੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਸ਼ਮੀਨਾ ਦੀ ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਲੱਗਦੀ ਸੀ। ਸ਼ਮੀਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਬੜੀ ਨਾਜ਼ੁਕ, ਪਤਲੀ-ਦੁਬਲੀ ਤੇ ਹਸੀਨ ਜਿਹੀ ਗੁੱਡੀਆ ਵਰਗੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ ਤੇ ਇਸੇ ਲਈ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਨਾਲੋਂ ਬੜੀ ਛੋਟੀ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦੀ ਸੀ। ਖੁਸ਼ ਮਿਜਾਜ਼ੀ ਤੇ ਬੇਫਿਕਰੀ ਨੇ ਉਸਦੀ ਸਿਹਤ ਨੂੰ ਕਾਇਮ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। ਪੜ੍ਹਾਈ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਦੁਬਾਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਇਕੱਲੇ ਹੋਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਵੀ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ, ਜਿਸਨੇ ਉਸਦੀ ਸਿਹਤ ਤੇ ਹੁਸਨ ਉੱਤੇ ਬੜਾ ਚੰਗਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾਇਆ। ਜਦੋਂ ਧੀ ਨੇ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਦਹਿਲੀਜ਼ ਉੱਤੇ ਪੈਰ ਰੱਖਿਆ ਤਾਂ ਮਾਂ 'ਤੇ ਭਰਪੂਰ ਜਵਾਨੀ ਆਈ ਹੋਈ ਸੀ।
ਐੱਮ.ਐੱਸ.ਸੀ. ਵਿਚ ਉਸਨੂੰ ਤਾਬਿਸ਼ ਦਾ ਸਾਥ ਮਿਲਿਆ। ਉਹ ਇਕ ਖਾਂਦੇ ਪੀਂਦੇ ਘਰਾਣੇ ਦਾ ਸੋਹਣੀ ਦਿੱਖ ਵਾਲਾ, ਸੰਜੀਦਾ ਤੇ ਬੜੇ ਚੰਗੇ ਸੁਭਾਅ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਤੇ ਤਾਬਿਸ਼ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਵਿਚ ਏਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤਾਲਮੇਲ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਦੋਹੇਂ ਅਣਜਾਣੇ ਵਿਚ ਹੀ ਬੜੇ ਚੰਗੇ ਦੋਸਤ ਬਣ ਗਏ ਸਨ। ਆਪਣੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਮਸਲਿਆਂ ਅਤੇ ਕਾਲਜ ਦੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਦੁਨੀਆਂ ਭਰ ਦੀ ਸਿਆਸਤ ਤਕ ਉਹ ਸਾਰੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਉੱਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਵਿਚਾਰ-ਵਟਾਂਦਰੇ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਘਰੇਲੂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਕਦੀ ਵੀ ਗੱਲਬਾਤ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਣਨ ਦਿੱਤਾ। ਤਾਬਿਸ਼ ਨਾਲ ਵੀ ਇੰਜ ਚੱਲਦਾ ਰਿਹਾ। ਨਾ ਉਸਨੇ ਕਦੀ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਦੱਸਿਆ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਸ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਪੁੱਛਿਆ। ਉਂਜ ਵੀ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਕੋਈ ਚੋਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸ਼ਇਦ ਮਾਂ ਦੀ ਸਿਖਿਆ ਦਾ ਹੀ ਅਸਰ ਸੀ ਕਿ ਫੈਜ਼ਾਨ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਲਾਪ੍ਰਵਾਹੀਆਂ ਦੇ ਬਾਵਜ਼ੂਦ ਉਸਨੇ ਫੈਜ਼ਾਨ ਦੇ ਇਲਾਵਾ ਕਦੀ ਕਿਸੇ ਦੂਸਰੇ ਮਰਦ ਬਾਰੇ ਸੋਚਿਆ ਤਕ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਫੈਜ਼ਾਨ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀ ਉਹ ਪੂਰੀ ਦੀ ਪੂਰੀ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਸੀ। ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਜਮਾਤੀ ਮੁੰਡੇ-ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਦੋਸਤੀ ਦਾ ਰਿਵਾਜ਼ ਆਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਇੰਜ ਹੀ ਉਹ ਵੀ ਤਾਬਿਸ਼ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦੋਸਤ ਸਮਝਦੀ ਸੀ। ਦੋ ਸਾਲ ਬੜੇ ਸੁਖ ਚੈਨ ਨਾਲ ਬੀਤ ਗਏ। ਕਿਆਮਤ ਤਾਂ ਸਾਲਾਨਾ ਇਮਤਿਹਾਨਾ ਪਿੱਛੋਂ ਫੇਅਰ ਵੈੱਲ ਪਾਰਟੀ ਵਿਚ ਆਈ। ਉਸ ਦਿਨ ਰਾਣੀ ਕਲਰ ਦੀ ਸਾੜ੍ਹੀ ਵਿਚ ਉਹ ਬੜੀ ਹੁਸੀਨ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਉਸ ਵੱਲ ਉਠ ਰਹੀਆਂ ਸਨ...ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਅੱਜ ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਰੰਗ ਹੀ ਸੀ। ਇਸ ਨਵੇਂ ਅੰਦਾਜ਼ ਉਪਰ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਗਲੋਂ ਨਰਵਸ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਤਾਬਿਸ਼ ਨੇ ਕਈ ਵਾਰੀ ਉਸਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣਾ ਚਾਹਿਆ ਪਰ ਉਹ ਟਾਲ ਗਈ। ਅੱਜ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲਈ ਕਿਉਂ ਸ਼ਮੀਨਾ ਦਾ ਦਿਲ ਡਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਤਾਬਿਸ਼ ਜਿਸਨੇ ਪਿੱਛਲੇ ਦੋ ਸਾਲ ਵਿਚ ਇਕ ਵਾਰੀ ਵੀ ਆਪਣੀ ਕਿਸੇ ਗੱਲ, ਕਿਸੇ ਅੰਦਾਜ਼, ਕਿਸੇ ਹਰਕਤ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਡਰਾਇਆ, ਪਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਅੱਜ ਉਹ ਕਿਉਂ ਏਨਾ ਬਦਲਿਆ ਹੋਇਆ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਜਿਸ ਨਾਲ ਘੰਟਿਆਂ ਬੱਧੀ ਸਾਰੇ ਜਹਾਨ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਸਨ, ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦਿਆਂ ਹੋਇਆ ਵੀ ਉਹ ਝਿਜਕ ਰਹੀ ਸੀ। ਆਖ਼ਰ ਇਕ ਕੁਝ ਘੱਟ ਭੀੜ-ਭਾੜ ਵਾਲੀ ਮੇਜ਼ ਕੋਲ ਤਾਬਿਸ਼ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਰੋਕ ਹੀ ਲਿਆ। ਉਹ ਫਰਾਰ ਹੋਣ ਦਾ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਨਾ ਕਰ ਸਕੀ।
''ਸ਼ਮੀਨਾ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਘਰ ਆਉਂਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।'' ਉਸਨੇ ਬਗ਼ੈਰ ਕਿਸੇ ਭੂਮਿਕਾ ਦੇ ਕਿਹਾ।
''ਜੀ !'' ਊਹ ਸਹਿਮ ਗਈ, ''ਮੈਂ ਸਮਝੀ ਨਹੀਂ।''
''ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਵੱਡਿਆਂ ਨਾਲ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।'' ਉਸਨੇ ਇਕ ਇਕ ਸ਼ਬਦ ਉੱਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇ ਕੇ ਕਿਹਾ, ''ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਤੇਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲਈ ਮੰਗਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਪਰ ਸ਼ਰਤ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਮੰਜ਼ੂਰ ਹੋਏ।'' ਉਸਨੇ ਠਰੰਮੇ ਤੇ ਸ਼ਰਾਰਤ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ।
ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੌਂਦਲ ਗਈ ਸੀ। ਕੁਝ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁੱਝਿਆ। ਚਾਹ ਦੀ ਪਿਆਲੀ ਹੱਥ ਵਿਚ ਕੰਬ ਗਈ ਸੀ। ਆਪਣੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਉੱਤੇ ਉਸਨੂੰ ਹਿਰਖ ਆਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਪਰ ਇਹ ਆਫਰ ਏਨੀ ਅਚਾਨਕ ਹੋਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕੁਝ ਬੋਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕੀ। ਜ਼ਬਾਨ ਜਿਵੇਂ ਤਾਲੂ ਨਾਲ ਚਿਪਕ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਤਾਬਿਸ਼ ਨੇ ਦੁਬਾਰਾ ਕਿਹਾ :
''ਮੈਂ ਅਰਜ਼ ਕੀਤਾ ਏ ਜੀ, ਕੱਲ੍ਹ ਸ਼ਾਮੀਂ ਤੁਹਾਡੇ ਦੌਲਤਖਾਨੇ 'ਤੇ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਵਾਂਗਾ। ਪਤਾ ਤਾਂ ਦੱਸ ਦਿਓ ਜੀ...''
ਉਸਨੇ ਚੁੱਪਚਾਪ ਇਕ ਕਾਗਜ਼ ਦੇ ਟੁਕੜੇ ਉੱਤੇ ਆਪਣਾ ਪਤਾ ਲਿਖ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਫੜਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਤੇ ਫੇਰ ਆਪ ਵੀ ਉੱਥੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੁਕ ਸਕੀ।
ਉਹ, ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਉਸਨੇ ਮਾਨਸਿਕ ਦਵੰਧ ਵਿਚ ਬਿਤਾਈ ਪਰ ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਬੜੀ ਸ਼ਾਂਤ ਨਜ਼ਰ ਆਈ ਸੀ ਉਹ। ਚਾਹ ਦੀ ਮੇਜ਼ ਉੱਤੇ ਉਸਨੇ ਫੈਜ਼ਾਨ ਤੇ ਅਰਸ਼ੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਫੈਸਲੇ ਬਾਰੇ ਦੱਸਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਸ਼ਾਮੀਂ ਤਿਆਰ ਰਹਿਣ ਲਈ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਕਾਲ ਬੈੱਲ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਉਹ ਤ੍ਰਬਕ ਕੇ ਸੋਚ-ਸਾਗਰ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਆਈ। ਅਰਸ਼ੀ ਰਾਣੀ ਕਰਲ ਦੀ ਉਸੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਸਾੜ੍ਹੀ ਵਿਚ ਲਿਪਟੀ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਕੋਲ ਖੜ੍ਹੀ ਮੁਸਕਰਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਇਸ ਲਿਬਾਸ ਵਿਚ ਉਹ ਬੜੀ ਪਿਆਰੀ ਤੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਮੇਚਿਓਰ ਵੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਸੁਖ ਦਾ ਇਕ ਲੰਮਾ ਸਾਹ ਲਿਆ ਤੇ ਅਰਸ਼ੀ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ੍ਹ ਕੇ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵੱਲ ਤੁਰ ਗਈ, ਜਿੱਥੇ ਫੈਜ਼ਾਨ ਤਾਬਿਸ਼ ਨੂੰ ਜੀ ਆਇਆਂ ਆਖ ਰਹੇ ਸਨ।
੦੦੦ ੦੦੦ ੦੦੦