ਐਕਸ਼ਨ ਰੀਪਲੇ...:: ਲੇਖਕ : ਇਰਸ਼ਦ ਜਾਵੇਦ

ਪਾਕੀ ਉਰਦੂ ਕਹਾਣੀ :
ਐਕਸ਼ਨ ਰੀਪਲੇ
ਲੇਖਕ : ਇਰਸ਼ਦ ਜਾਵੇਦ
ਅਨੁਵਾਦ : ਮਹਿੰਦਰ ਬੇਦੀ

ਅੱਜ ਸੰਦੂਕ ਵਿਚੋਂ ਰੀਟਾਇਰਮੈਂਟ ਵਾਲੇ ਕਾਗਜ਼ ਲੱਭ ਰਿਹਾ ਸਾਂ ਤਾਂ ਚਾਣਚੱਕ ਹੀ ਆਪਣੀ ਪਹਿਲੀ ਐਪੋਆਇੰਟਮੈਂਟ ਦਾ ਪਾਟਿਆ ਪੁਰਾਣਾ ਕਾਗਜ਼ ਵੀ ਲੱਭ ਪਿਆ। ਸਾਰੇ ਕਾਗਜ਼ ਕਮਲੀ ਦੇ ਝਾਟੇ ਵਾਂਗ ਖਿੱਲਰੇ ਪਏ ਸਨ।...ਤੇ ਉਹ ਟਿੱਡੀਆਂ ਖਾਧਾ, ਉਦਾਸ ਜਿਹੀ ਮਹਿਕ ਵਾਲਾ ਲਿਫ਼ਾਫ਼ਾ ਮੇਰੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਮਰ ਰਹੇ ਮਰੀਜ਼ ਦੇ ਸਾਹਾਂ ਵਾਂਗ ਅਟਕ ਗਿਆ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਇੰਜ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਇਹਨਾਂ ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਹੀ ਮੇਰੀ ਬੀਤੀ ਹੋਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਕਈ ਸਾਲ ਕੈਦ ਹਨ। ਮੈਂ ਐਨ ਉਸ ਬੱਚੇ ਵਾਂਗ ਸਹਿਮ ਗਿਆ ਸਾਂ ਜਿਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਨ-ਪਸੰਦ ਖਿਡੌਣੇ ਦੇ ਖੁੱਸ ਜਾਣ ਦਾ ਧੜਕੂ ਲੱਗ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਬੀਤੇ ਹੋਏ ਦਿਨ, ਮਹੀਨੇ ਤੇ ਸਾਲ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਖੇਡ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਜਾਪਦੇ ਪਏ।
ਮੇਰੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਸਾਰੀ ਗਰਮੀ ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿਚ ਸੁਲਗ ਰਹੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਦੀ ਧੂੜ ਪੂੰਝ ਰਿਹਾ ਆਂ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਚਿਹਰੇ ਉੱਤੇ ਉਮਰ ਦੀ ਸਫ਼ੈਦੀ ਪੱਸਰੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਬਜ਼ੁਰਗੀ ਦੀ ਦਸਤਾਰ ਬੱਝ ਚੁੱਕੀ ਹੈ ਤੇ ਚਿਹਰਾ ਮੌਤ ਦੇ ਅਚੇਤਨ ਭੈ ਸਦਕਾ ਚਿੱਟੇ ਲੱਠੇ ਵਰਗੀ ਦਾੜ੍ਹੀ ਵਿਚ ਲਿਪਟਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ...ਤੇ ਸਾਰੀ ਦੇਹ ਰੂੰ ਦੇ ਤੂੰਬਿਆਂ ਨਾਲ ਕੱਜੀ ਹੋਈ ਹੈ; ਖਾਮੋਸ਼ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਲਿਫ਼ਾਫ਼ਾ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੈ, ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਨੇ ਵੀ ਉਮਰ ਦਾ ਲਿਹਾਜ਼ ਕਰਨਾ ਸਿੱਖ ਲਿਆ ਹੈ ਜਾਂ ਮੇਰੇ ਬੁਢੇਪੇ 'ਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਤਰਸ ਆ ਗਿਆ ਹੈ। 'ਅਹਿ ਕੌਣ ਏਂ, ਜਿਸਨੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਹੈਰਾਨੀ ਦੇ ਸੂਰਜ ਉਗਾਅ ਦਿੱਤੇ ਨੇ? ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੀ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਣ ਕੇ ਖਲੋ ਗਈ ਏ।'
ਪਿਆਰੇ ਜੁਗਨੂੰ ਸਾਹਬ—
ਆਪਣੇ ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਨੂੰ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਲੜੀ ਵਿਚ ਮੋਤੀਆਂ ਵਾਂਗ ਕਿੰਜ ਪਰੋਈਦਾ ਏ...ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ! ਇਹ ਹੱਥ ਤਾਂ ਸੱਚ-ਤੱਥ ਲਿਖਣ ਲੱਗਿਆਂ ਵੀ ਕੰਬ ਰਹੇ ਨੇ। ਨਿੱਕੜੀ (ਪੂਨਮ) ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਭਾਈਜਾਨ (ਯਾਨੀ ਤੁਸੀਂ) ਇਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ ਅਫ਼ਸਰ ਬਣਨ ਵਾਲੇ ਹੋ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਵਧਾਈਆਂ ਦੇ ਰਹੀ ਸੀ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਅਜੇ ਉਹ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਸਹੀ ਅਰਥਾਂ ਤੋਂ ਅਣਜਾਣ ਹੈ...।
ਇਹ ਖ਼ਬਰ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਇੰਜ ਜਾਪਿਆ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚੋਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ 'ਫੁਰ -ਰ' ਕਰਕੇ ਉੱਡ ਗਈਆਂ ਹੋਣ। ਸੀਨੇ ਅੰਦਰ ਉਥਲ-ਪੁਥਲ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਲਹੂ-ਗੇੜ ਉੱਛਲੇ ਹੋਏ ਸਮੁੰਦਰ ਵਾਂਗ ਠਾਠਾਂ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਲੋਕ ਇਹਨਾਂ ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਨੂੰ ਕੀ ਨਾਂ ਦੇਂਦੇ ਨੇ ਭਲਾ?
ਕੀ ਅਗਮ ਖੁਸ਼ੀ ਇਹੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ? ਮੈਨੂੰ ਸਾਰੇ ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾ ਦਿਓ...ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਰਾਹਾਂ ਵਿਚ, ਨਿਗੂਣੀ ਜਿਹੀ ਮੈਂ ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਦੇ ਥਾਲ ਵਿਚ ਉਮੀਦਾਂ ਦੀ ਸੀਰਨੀ ਵੰਡਾਂਗੀ ਕਿਉਂਕਿ ਅੱਜ ਮੇਰਾ ਜੁਗਨੂੰ ਵੱਡਾ ਬਾਬੂ ਬਣ ਗਿਆ ਏ।
ਚੰਨਿਆਂ! ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਜ਼ਰੂਰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੀ ਪਰ ਚਾਚੀ ਹਲੀਮਾ ਮੈਨੂੰ ਦੁਸ਼ਮਨ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਵਿਹੰਦੀ ਏ। ਜੇ ਕਿਤੇ ਏਸ ਹਸਤੀ ਦੀ ਮੁਰਾਦ ਉਹ ਤੋਂ ਹੁੰਦੀ!...ਖ਼ੈਰ ਤੂੰ ਆ ਜਾਵੀਂ। ਆਪਣੀ ਕਾਮਯਾਬੀ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਸੁਣਾਉਣ ਬਹਾਨੇ। ਪਾਪਾ ਤੇ ਅੰਮੀ ਨੂੰ ਵੀ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਉਡੀਕ ਰਹਿੰਦੀ ਏ।
         ਤੇਰੀ....
          'ਸੰਬਲ' '
ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀਆਂ ਲੜੀਆਂ ਟੁੱਟ ਚੁੱਕੀਆਂ ਨੇ। ਮੇਰੇ ਅੰਦਰਲਾ ਜੁਗਨੂੰ ਮੇਰੀ ਹਸਤੀ ਦੇ ਖੋਖੋ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਝਾਕ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਹਾਏ! ਇਸ ਉਮਰ ਦੀ ਮੁੱਠੀ ਵਿਚੋਂ ਜਵਾਨੀ ਦੀ ਰੇਤ ਕਿੰਜ ਕਿਰ ਗਈ...! ਆਪਣੇ ਜਾਣੇ ਮੈਂ ਇਕ ਵੀ ਵਿਰਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹਿਣ ਦਿੱਤੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਅਜਿਹੀ ਹੀ ਕਿਸੇ ਘੁਟਨ ਸਦਕਾ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਹਾਰਟ ਅਟੈਕ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਕਿੱਥੇ ਰੁਲ ਗਿਆ ਹਾਂ ਮੈਂ? ਮੈਂ...ਮੈਂ ਰਿਟਾਇਰਡ ਡਿਪਟੀ ਕਮਿਸ਼ਨਰ ਨਹੀਂ ਰਹਾਂਗਾ...ਮੁੜ ਜੁਗਨੂੰ ਬਣ ਜਾਵਾਂਗਾ। ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਬਾਪ ਨਹੀਂ, ਕਿਸੇ ਦਾ ਬੇਟਾ ਨਹੀਂ...ਨਾ ਕਿਸੇ ਦਾ ਭਰਾ ਹਾਂ।
ਹਾਂ-ਹਾਂ, ਮੈਂ ਜਾਬਰ ਅਲੀ ਡਿਪਟੀ ਕਮਿਸ਼ਨਰ ਵੀ ਨਹੀਂ...ਹਾਂ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਆਪਣੀ ਸੰਬਲ ਦਾ ਜੁਗਨੂੰ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਉਮਰ ਦੀ ਬਗਲੀ 'ਚੋਂ ਝੂਠੀ ਮਾਣ-ਮਰਿਆਦਾ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸਿੱਕੇ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੀ ਦਹਿਲੀਜ਼ ਤੋਂ ਪਾਰ ਸੁੱਟ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।
ਖ਼ਤ ਮੇਰੇ ਪੋਟਿਆਂ ਦੀ ਤਪਸ਼ ਨਾਲ ਪੀਲਾ ਪੈਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਖ਼ਤ...ਤੌਬਾ ਮੇਰੀ...ਇਹ ਮੇਰੇ ਸ਼ਬਦ !
ਸੰਬਲ ਪਿਆਰੀਏ,
ਟਰੇਨਿੰਗ 'ਤੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਮੇਜ਼ ਉਪਰ ਰੱਖ ਰਿਹਾ ਸਾਂ ਕਿ ਰਸਾਲੇ ਹੇਠ ਪਿਆ ਇਕ ਰੁੱਕਾ ਮਿਲਿਆ। ਮੈਂ ਝੱਟ ਸਮਝ ਲਿਆ, ਸਾਰੀ ਪੁਰਗੋਸੀ ਦੀ ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਹੈ।
ਪਰ ਉਹ ਹਵਾ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹੇ ਵਾਂਗ ਕਦੋਂ ਆਈ ਤੇ ਕਦੋਂ ਤੇਰਾ ਰੁੱਕਾ ਇੱਥੇ ਰੱਖ ਗਈ !!
ਚੰਨੀਏਂ ! ਤੂੰ ਸੰਬਲ ਏਂ ਨਾ...ਤਦੇ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਕਮਰੇ ਅੰਦਰ ਇਕ ਮਹਿਕ ਜਿਹੀ ਵੱਸੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਗ਼ੁਲਾਬ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਹਵਾ ਦੇ ਹੱਥ ਹੁੰਦੀ ਏ...ਉਹ ਜਿੱਥੋਂ ਤਾਈਂ ਚਾਹੇ ਉਸ ਦੀ ਮਹਿਕ ਪਹੁੰਚਾ ਦੇਵੇ।
ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਕਾਮਯਾਬੀ ਦੀ ਖਬਰ ਸੁਣ ਕੇ ਉਦਾਸ ਹੋ ਗਈ—ਪਰ ਕਿਉਂ? ਪਰ ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਵਧਾਈਆਂ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਸਾਂ ਕਿ ਇਹ ਕਾਮਯਾਬੀ ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਦੇ ਅਥਾਹ-ਅਸੀਮ ਸਮੂੰਦਰ ਦੀਆਂ ਮੰਨਤਾਂ ਤੇ ਸੁੱਖਨਾਵਾਂ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਏ। ਜੇ ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਨੇ ਮੇਰੇ ਮਨ ਨੂੰ ਤਾਜ਼ਗੀ ਨਾ ਬਖ਼ਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਦੂਸਰੇ ਕਿਨਾਰੇ ਖੜ੍ਹਾ ਆਪਣੀ ਬਦਨਸੀਬੀ ਉੱਤੇ ਹੰਝੂ ਕੇਰ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ...ਮੇਰਾ ਖ਼ਿਆਲ ਹੈ ਇਹ ਸਾਰੀ ਖੁਸ਼ਨਸੀਬੀ ਆਪਣੀ ਸੱਚੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ ਹੀ ਹੈ। ਭਲਾ ਮੈਨੂੰ ਇੰਜ ਕਰਨ ਦੀ ਤਾਕਤ ਕਿਸ ਦਿੱਤੀ...? ਕਈ ਵਾਰੀ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਲਕੀਰਾਂ ਵਲ ਵਿੰਹਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਸਫਲਤਾ ਦੀ ਜਿਹੜੀ ਲਕੀਰ ਦਿਸਦੀ ਏ ਮੈਨੂੰ, ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸੰਬਲ ਕਹਿੰਦਾ ਹਾਂ...ਕਿਉਂਕਿ ਤੇਰੇ ਪਵਿੱਤਰ ਪਿਆਰ ਨੇ ਹੀ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਦੀ ਨੁਹਰ ਘੜੀ ਹੈ ਤੇ ਮੇਰੇ ਦਿਲ-ਦਿਮਾਗ਼ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਨਵੇਂ-ਨਵੇਂ ਰਾਹਾਂ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾਇਆ ਹੈ।...ਮੇਰੇ ਜਿਸਮ ਵਿਚ ਕੈਦ ਸਾਹਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇੱਕੋ ਚਾਬੀ ਲੱਗਦੀ ਹੈ...ਤੇਰੇ ਪਿਆਰ ਦੀ, ਤੇਰੇ ਨਾਂਅ ਦੀ ਚਾਬੀ...
...ਕਿਉਂਕਿ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਇਕ ਅਲੌਕਿਕ ਤਾਕਤ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਬਣ ਕੇ ਆਈ ਸੈਂ। ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਦਿਵਾਉਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਵਿਚਕਾਰ ਕੋਈ ਬਰੂਟਸ, ਨਫ਼ਰਤ ਦੀ ਕੰਧ ਨਹੀਂ ਉਸਾਰ ਸਕਦਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਇਕੱਲੇ ਨਾਂਅ ਦੇ ਨਾਲ ਤੇਰਾ ਨਾਂਅ ਵੀ ਲਿਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਏ।...ਆਪਣੀ ਬੇਕਰਾਰੀ ਲਿਖ ਕੇ ਦੱਸ ਸਕਣ ਦੇ ਹੁਨਰ ਤੋਂ ਅਣਜਾਣ ਹਾਂ।
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸਾਹਾਂ ਵਿਚ ਤੇਰੀ ਮਹਿਕ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ—ਚੰਗੀਏ ਸੰਬਲੇ, ਮੇਰੀ ਉਡੀਕ ਕਰੀਂ।
          ਜੁਗਨੂੰ। '
ਤੇ ਇਹ ਪੈਂਤੀ ਸਾਲ ਸੁੰਦਰ ਸੁਪਨੇ ਵਾਂਗ ਬੀਤ ਗਏ ਨੇ। ਮੇਰੇ ਦਿਨ ਤੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਵਿਚ ਹੈਰਾਨੀਆਂ ਦੇ ਵਾ-ਵਰੋਲੇ ਉੱਠਦੇ ਨੇ ਤੇ ਅਲੋਪ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ। ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਟਿਕੀ ਹੋਈ ਬਜ਼ੁਰਗੀ ਦੀ ਦਸਤਾਰ ਦੇ ਲੜ ਖੁੱਲ੍ਹਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ। ਮੈਂ ਉਮਰ ਦੀ ਸਫ਼ੈਦ ਧੂੜ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਆਪਣਾ ਚਿਹਰਾ ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਤਰੇਲ ਨਾਲ ਧੋ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਇਹਨਾਂ ਦੋਵਾਂ ਲਿਖਤਾਂ ਨਾਲ ਪੈਂਤੀ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਸਫਰ ਮੁਕਾਇਆ ਹੈ।
ਆਵਾਜ਼ ਦਾ ਇਕ ਗੋਲਾ ਐਨ ਮੇਰੇ ਨੇੜੇ ਪਾਟਿਆ।
'ਅੰਮੀ ਆ ਜਾਓ ਨਾ !'' ਵੱਡੀ ਨੂੰਹ ਚਾਹ ਪੀਣ ਲਈ ਬੁਲਾ ਰਹੀ ਹੈ।
ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਚੀਕਾ-ਰੌਲੀ ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ।
''ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਵੀ ਬੁਲਾਵੋ ਨਾ...ਉਹ ਵੀ ਕ੍ਰਿਕਟ ਮੈਚ ਦਾ ਐਕਸ਼ਨ-ਰੀਪਲੇ ਵੇਖ ਲੈਣ।''
ਮੇਰੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਕਿਸੇ ਬਾਰੂਦੀ ਸੁਰੰਗ ਵਾਂਗ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਵਿਚ ਫਟ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕੱਲ੍ਹ ਦੀ ਮਲੂਕ ਸੰਬਲ ਅੱਜ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਦਾਦੀ ਬਣੀ ਮੇਰੇ ਸਾਹਾਮਣੇ ਖੜ੍ਹੀ ਹੈ। ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਦੇ ਪਟਾਖੇ ਅਜੇ ਤਾਈਂ ਹਵਾਂ ਵਿਚ ਫੁੱਟ ਰਹੇ ਨੇ। 'ਦਾਦਾ ਜੀ...ਐਕਸ਼ਨ-ਰੀਪਲੇ ਵੇਖ ਲੈਣ।' ਪਾਟੀਆਂ-ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਲਿਖਤਾਂ ਹੱਥੋਂ ਛੁੱਟ ਕੇ ਹੇਠਾਂ ਡਿੱਗ ਪੈਂਦੀਆਂ ਨੇ।
ਸੰਬਲ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪਲ ਵਿਚ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦਾ ਪੰਧ ਮੁਕਾਅ ਆਈਆਂ ਨੇ! ਕਾਸ਼! ਮੈਂ ਤੀਹ ਪੈਤੀ ਸਾਲ ਪੁਰਾਣਾ ਐਕਸ਼ਨ-ਰੀਪਲੇ ਵੇਖ ਸਕਦਾ!
     ੦੦੦ ੦੦੦ ੦੦੦