ਇਕ ਸੀ ਪਿੰਕੀ, ਇਕ ਸੀ ਸਵੀਟੀ... :: ਐਮ. ਨਾਗ

ਉਰਦੂ ਕਹਾਣੀ :
ਇਕ ਸੀ ਪਿੰਕੀ, ਇਕ ਸੀ ਸਵੀਟੀ...
ਲੇਖਕ : ਐਮ. ਨਾਗ
ਅਨੁਵਾਦ : ਮਹਿੰਦਰ ਬੇਦੀ, ਜੈਤੋ

...ਤੇ ਫੇਰ ਉਹ ਆ ਗਈ, ਹਾਂ, ਉਹ ਵਾਪਸ ਆ ਗਈ ਸੀ।  ਪਰ ਇੰਜ ਜਿਵੇਂ ਕਈ ਮੀਲ ਪੈਦਲ ਟੁਰ ਕੇ ਜਾਂ ਫੇਰ ਮਣਾਂ ਮੂੰਹੀਂ ਭਾਰ ਢੋਂਦੀ ਰਹੀ ਹੋਵੇ।
ਮਾਂ ਦਾ ਦਿਲ 'ਧੱਕ-ਧੱਕ' ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਤੇ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਉੱਠ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾਈ ਤਾਂ ਪਿੰਕੀ ਦਾ ਰੋਣ ਨਿਕਲ ਗਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਪੁਰਾਣਾ ਬੰਨ੍ਹ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਹੋਵੇ।
   ੦ ੦ ੦
ਦੋ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਤਿੰਨ ਭਿਆਨਕ ਚਿਹਰੇ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਧਰੋਂ, ਇਸ ਬਲਾਕ ਵਿਚ ਆ ਵੜੇ ਸਨ! ਉਸ ਦਿਨ ਘਰੇ ਉਹ ਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਦੋਵੇਂ ਧੀਆਂ ਹੀ ਸਨ...ਬਸ। ਉਹ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਸੀ, ਸਵੀਟੀ ਬਿਸਤਰੇ ਉੱਤੇ ਪਈ ਕੋਈ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਪੜ੍ਹ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਪਿੰਕੀ ਗੁਸਲਖ਼ਾਨੇ ਵਿਚ ਨਹਾਅ ਰਹੀ ਸੀ। ਅਚਾਨਕ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਚਾਕੂ ਕੱਢ ਲਏ ਸਨ ਤੇ ਸਵੀਟੀ ਦਾ ਤ੍ਰਾਹ ਹੀ ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਮਾਂ ਹਾਲ ਵਿਚ ਆਈ ਤਾਂ ਹੈਰਾਨੀ ਤੇ ਡਰ ਨਾਲ ਸਿਲ-ਪੱਥਰ ਹੀ ਹੋ ਗਈ...ਤੇ ਫੇਰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਕੱਪੜਾ ਤੁੰਨ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਰਸੀ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਹਾਲ ਵਿਚ ਦਹਿਸ਼ਤ ਭਰੀ ਚੁੱਪ ਵਰਤੀ ਹੋਈ ਸੀ ਪਰ...ਪੱਖੇ ਦੀ ਘੂਕਰ, ਸਟੋਵ ਦੀ ਫਰਫਰਾਹਟ, ਪਿੰਕੀ ਦੀ ਗੁਣਗੁਣਾਹਟ ਤੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਡਿੱਗਣ ਦਾ ਖੜਾਕ...ਆਪੋ ਵਿਚ ਰਲਗੱਡ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ। ਇਕ ਚੀਕ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਸਵੀਟੀ ਦੀ ਕਣਕ-ਵੰਨੀ, ਦੇਹ ਰੂਪੀ ਸਰਾਂ ਵਿਚ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਸੀ—ਪਰ ਚਾਕੂਆਂ ਦੇ ਡਰ ਸਦਕਾ ਆਵਾਜ਼ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਢਲ ਸਕੀ। ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਆਦਮੀ ਜੈਤੂਆਂ ਵਾਂਗ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਸਵੀਟੀ ਵੱਲ ਵਧਣ ਲੱਗਾ...ਉਦੋਂ ਹੀ ਬਾਥਰੂਮ ਦਾ ਬੂਹਾ ਖੁੱਲ੍ਹਿਆ ਤੇ ਪਿੰਕੀ ਹਾਲ ਵਿਚ ਆ ਗਈ, ਤਿੰਨੇ ਉਸ ਵੱਲ ਭੌਂ ਪਏ। ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਪਿੰਕੀ ਦੇ ਅੱਧ ਕੱਜੇ ਗੋਰੇ ਸਰੀਰ ਉੱਤੇ ਅਟਕ ਗਈਆਂ। ਪਿੰਕੀ ਡੌਰ-ਭੌਰ ਜਿਹੀ ਹੋਈ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਕੁਝ ਪਲ ਇੰਜ ਹੀ ਬੀਤ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਤਿੱਖੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਪਿੰਕੀ ਤੇ ਸਵੀਟੀ ਦੀ ਸਰੀਰਕ ਬਣਤਰ ਵਿਚ ਫ਼ਰਕ ਨੋਟ ਕਰਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ...ਤੇ ਫੇਰ ਉਹ ਪਿੰਕੀ ਨੂੰ ਅਗਵਾਹ ਕਰਕੇ ਲੈ ਗਏ ਸਨ।
ਮਾਂ ਰੌਲਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਾ ਸਕੀ, ਸਵੀਟੀ ਚੀਕ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕੀ।...ਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਪਿੰਕੀ ਨੇ ਵੀ ਇਸ ਘਟਨਾ ਦਾ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਜ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ...ਹਰ ਹੀਲੇ ਨੱਕ ਤਾਂ ਸਲਾਮਤ ਰੱਖਣੀ ਹੀ ਪੈਣੀ ਸੀ ਨਾ...।
ਸਵੀਟੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, ''ਉਹ ਫੇਰ ਆਉਣਗੇ''
ਮਾਂ ਬੋਲੀ, ''ਨਹੀਂ। ਆਪਾਂ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਪੂਨੇ ਚਲੇ ਜਾਵਾਂਗੇ। ਤੁਸੀਂ ਉਹ ਸਭ ਭੁੱਲ ਜਾਓ।''
ਸਵੀਟੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, ''ਕੀ ਆਪਾਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਏਦਾਂ ਹੀ ਜਾਨ ਲੁਕਾਉਂਦੇ ਫਿਰਾਂਗੇ?''
ਮਾਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਝਿੜਕਿਆ, ''ਚੁੱਪ ਰਹਿ! ਏਸ ਮਾਮਲੇ ਵਿਚ ਮੈਂ ਇਕ ਵੀ ਸ਼ਬਦ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ।''
''ਜੇ ਥਾਨੇ ਰਿਪੋਰਟ ਲਿਖਵਾਈ ਜਾਏ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਹੋਏਗੀ।''
'ਤੈਨੂੰ ਸੁਣਿਆ ਨਹੀਂ?...ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਬਕਵਾਸ ਨਾ ਕਰ। ਜਾਹ, ਜਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰ, ਕੱਲ੍ਹ ਤੇਰਾ ਪੇਪਰ ਏ।''
ਸਵੀਟੀ ਦੂਜੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਚਲੀ ਗਈ ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਸ ਨੇ ਕਿਤਾਬ ਖੋਹਲੀ ਤਾਂ ਹੈਰਾਨ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈ! ਸ਼ਬਦ ਕਿੱਥੇ ਚਲੇ ਗਏ ਸਨ? ਕੱਲ ਤਾਈਂ ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਹੀ ਸਨ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਤਾਬ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤੀ।
ਪਿੰਕੀ ਚੁੱਪ ਸੀ। ਦੂਰ ਪ੍ਰਦੇਸ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਪਾਪਾ ਬੋਲ ਰਹੇ ਸਨ—ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਹੋਵੇਗੀ, ਪਰ ਸਜ਼ਾ ਦਿਵਾਏਗਾ ਕੌਣ? ਉਹੀ ਡਾਕਟਰ ਨੇ, ਉਹੀ ਪੁਲਸ ਹੈ, ਉਹੀ ਵਕੀਲ ਨੇ ਤੇ ਉਹੀ ਗਵਾਹ! ਓਸੇ ਢੰਗ ਦੀ ਬਹਿਸ, ਓਵੇਂ ਗਵਾਹਾਂ ਨੂੰ ਮੁਕਰਾਉਣਾ—ਸਜ਼ਾ ਦਿਵਾਏਗਾ ਕੌਣ!
ਪਿੰਕੀ ਨੇ ਸੋਚਿਆ, 'ਥਾਣੇ ਰਿਪੋਰਟ ਲਿਖਵਾਉਣ ਦਾ ਕੋਈ ਫਾਇਦਾ ਨਹੀਂ—ਬਦਨਾਮੀ ਮੁਫ਼ਤ ਵਿਚ ਹੋਵੇਗੀ।'
ਮਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ, ''ਸਭ ਕੁਝ ਭੁੱਲ ਜਾਓ। ਖਬਰਦਾਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦੱਸਿਆ ਤਾਂ...।''
   ੦ ੦ ੦
ਪਿੰਕੀ ਸਭ ਕੁਝ ਭੁੱਲ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਭੁੱਲ ਕਿੰਜ ਜਾਂਦੀ?...ਉਸ ਦਾ ਸ਼ੇਰ ਤੋਂ ਗਿੱਦੜ ਬਣਨਾ, ਵਾਟ 69 ਦੀ ਬੋਤਲ ਦਾ ਖੁੱਲ੍ਹਣਾ, 555 ਦੀਆਂ ਸਿਗਰਟਾਂ ਦਾ ਧੂੰਆਂ! ਬਾਂਦਰ, ਗਿੱਦੜ ਅਤੇ ਲੂੰਬੜ ਦਾ ਲੱਕੜਬੱਗੇ ਨਾਲ ਰਲ ਕੇ ਚਾਂਬੜਾਂ ਪਾਉਣਾ! ਉਹ ਭੁੱਲ ਕਿੰਜ ਸਕਦੀ ਸੀ?
'ਤੇਰੇ ਅਚੇਤ ਮਨ ਵਿਚ ਇਹ ਗੱਲ ਅਟਕੀ ਹੋਈ ਏ ਨਾ ਕਿ ਕੋਈ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਸੰਭੋਗ ਕਰੇ?...ਸੋ ਅਸੀਂ ਤਿਆਰ ਆਂ—ਕਿਉਂ ਬਈ ਯਾਰੋ।'' ਗਿੱਦੜ ਨੇ ਪਿੰਕੀ ਵੱਲ ਵਿੰਹਦਿਆਂ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਆਖੇ।
''ਪਰ ਹਜ਼ੂਰੇ ਵਾਲਾ, ਇੰਜ ਵੀ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕਿ 'ਔਰਤ ਦੀ ਰਜ਼ਾਮੰਦੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਸੰਭੋਗ ਹੋ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ'।'' ਲੂੰਬੜ ਬੋਲਿਆ।
'ਇਸੇ ਲਈ ਅਸੀਂ ਰੇਪ ਕਰਨ ਦੇ ਮੂਡ ਵਿਚ ਆਂ।'' ਗਿੱਦੜ ਨੇ ਕਿਹਾ, ''ਜ਼ਰਾ ਜ਼ੋਰ-ਜ਼ਬਰੀ ਦੇ ਦੂਸਰੇ ਜਾਂ ਤੀਸਰੇ ਰਾਊਂਡ ਵਿਚ ਕੁੜੀਆਂ ਆਪੇ 'ਵੱਲ' ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ—ਕਿਉਂ ਕੁੜੀਏ?''
'ਮੈਨੂੰ ਜਾਣ ਦਿਓ—ਰੱਬ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਈ ਮੈਨੂੰ ਘਰ ਜਾਣ ਦਿਓ।'' ਪਿੰਕੀ ਨੇ ਮਿੰਨਤ ਜਿਹੀ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਗਿੱਦੜ ਘੁਰਕਿਆ...:
'ਚੁੱਪ! ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਏ ਤੇਰੇ ਵਰਗੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਰੇਪ ਹੋਣ ਤਕ ਚੁੱਪਚਾਪ ਲੇਟੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਨੇ, ਪਰ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਚੀਕਣ-ਕੂਕਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀਆਂ ਨੇ—ਕਿਉਂ ਕੁੜੀਏ?''
''ਪਰ ਤੂੰ ਨਾ ਪਹਿਲਾਂ ਰੌਲਾ ਪਾਏਂਗੀ, ਨਾ ਬਾਅਦ ਵਿਚ।'' ਲੂੰਬੜ ਨੇ ਕਿਹਾ, ''ਗੱਲ ਪੱਲੇ ਬੰਨ੍ਹ ਲੈ...ਇਹ ਗਿੱਦੜ ਘੁਰਕੀ ਨਹੀਂ।''
   ੦ ੦ ੦
ਸਵੀਟੀ ਨੇ ਸੋਚਿਆ, 'ਉਹ ਲਿਜਾਣਾ ਤਾਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਮੈਨੂੰ, ਪਰ ਲੈ ਗਏ ਪਿੰਕੀ ਨੂੰ...ਕਿਉਂ?'
ਪਿੰਕੀ ਦੀ ਪਿੱਠ ਸੀ, ਸਵੀਟੀ ਵੱਲ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਸੌਂ ਗਈ ਸੀ, ਪਰ ਸਵੀਟੀ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ। ਉਹ ਚਾਕੂ ਉਸ ਦੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਜਖ਼ਮੀਂ ਕਰ ਗਏ ਸਨ। 'ਪਿੰਕੀ ਤਾਂ ਸੌਂ ਗਈ ਏ ਪਰ ਮੇਰੀ ਨੀਂਦ ਕਿੱਥੇ ਚਲੀ ਗਈ ਏ?...ਉਹ ਲੈ ਕੇ ਤਾਂ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਮੈਨੂੰ, ਪਰ ਲੈ ਗਏ ਪਿੰਕੀ ਨੂੰ...ਕਿਉਂ?'
ਅਚਾਨਕ ਸਵੀਟੀ ਦਾ ਹੱਕ ਪਿੰਕੀ ਦੀ ਪਿੱਠ ਨੂੰ ਛੂਹ ਗਿਆ। ਪਿੰਕੀ ਨੇ ਪਾਸਾ ਪਰਤਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ, ''ਕਿਉਂ? ਅਜੇ ਤੂੰ ਸੁੱਤੀ ਨਹੀਂ?''
''ਨਹੀਂ, ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ।'' ਸਵੀਟੀ ਨੇ ਢਿੱਲੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਕਿਹਾ ਸੀ।
'ਛੇਤੀ ਹੀ ਆਪਾਂ ਪੂਨੇ ਚਲੇ ਜਾਵਾਂਗੇ—ਤੂੰ ਡਰ ਨਾ।''
ਸਵੀਟੀ ਉੱਠ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ, ''ਡਰ! ਡਰ ਕਾਹਦਾ? ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਡਰਦੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮੈਂ ਪੂਨੇ ਜਾਣਾ ਏਂ।''
ਪਿੰਕੀ ਵੀ ਉੱਠ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਸਵੀਟੀ ਦੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਿਆ।
'ਉਹ ਫੇਰ ਆਉਣਗੇ—ਆਉਣਗੇ ਜ਼ਰੂਰ।''
'ਸੌਂ ਜਾ ਬੀਬੇ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗ—ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਵਾਂ?''
ਸਵੀਟੀ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਹੱਥ ਝਟਕ ਕੇ ਕਿਹਾ, ''ਮੈਂ ਬੱਚੀ ਨਹੀਂ, ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਆ ਗਈ ਸੈਂ ਵਿਚਕਾਰ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਲਿਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਤੂੰ ਹਰੇਕ ਮਾਮਲੇ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਅੱਗਾ ਰੋਕ ਬਹਿੰਦੀ ਏਂ...ਹਰੇਕ ਮਾਮਲੇ ਵਿਚ।''
ਪਿੰਕੀ ਦੇ ਕੁਝ ਵੀ ਪੱਲੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਿਆ। ਉਸ ਕਿਹਾ, ''ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਖਾਤਰ, ਆਪਣਾ ਸਭ ਕੁਝ ਲੁਟਾਅ ਬੈਠੀ ਆਂ।...ਤੇ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਝਗੜ ਰਹੀ ਏਂ!''
'ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਲੁਟਾਏ ਜਾਣ ਲਈ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਏ। ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੱਲ੍ਹ ਲੁੱਟਿਆ ਈ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖਦੀ ਤਾਂ ਕੀ ਇਨਾਮ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ...?''
''ਹੁਣ ਫੇਰ ਤੂੰ ਲੜਨਾ ਏਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ?''
'ਆਹੋ, ਲੜਨਾ ਏਂ! ਇਕ ਵਾਰੀ ਨਹੀਂ ਸੌ ਵਾਰ—ਤੂੰ ਤਾਂ ਮੱਚਦੀ ਏਂ ਮੇਰੇ 'ਤੇ।''
'ਚਲ ਚੰਗਾ, ਹੁਣ ਸੌਂ ਜਾ—ਸਵੇਰੇ ਲੜ ਲਵੀਂ।''
''ਨਹੀਂ।''
'ਐਵੇਂ ਚੀਕ ਨਾ—ਮਾਂ ਜਾਗ ਪਏਗੀ।''
''ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਬੱਚੀ ਕਿਵੇਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਨੀਂ?''
ਅੱਛਾ ਬਾਬਾ ਮੁਆਫ਼ ਕਰ ਦੇ! ਅਗਾਂਹ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੀ।''
ਪਿੰਕੀ ਨੂੰ ਮੁਆਫ਼ੀ ਮੰਗਦਿਆਂ ਵੇਖ ਕੇ ਸਵੀਟੀ ਭੜਕ ਉੱਠੀ, ''ਏਸ ਭਰਮ 'ਚ ਨਾ ਰਹੀਂ ਕਿ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਬਚਾਇਆ ਏ।''
ਪਿੰਕੀ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਤੱਕਦੀ ਰਹੀ ਤੇ ਸਵੀਟੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਪੂਰੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ...''ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਬਚਾਇਆ ਨਹੀਂ, ਬਲਕਿ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਸੀ।''
   ੦੦੦ ੦੦੦ ੦੦੦